Muren doorbreken

In onze dagen lopen er veel mensen rond, waaronder een aantal gelovigen, met innerlijke pijnen. Door verschillende omstandigheden uit het heden en/of het verleden zijn ze diep verwond geraakt. Niet zelden komt het voor, dat zulke mensen totaal geen zelfvertrouwen meer hebben en het gevoel hebben dat ze mislukkelingen zijn. Om te kunnen overleven, bouwen ze muren om zich heen en zijn ze zo goed als onbereikbaar voor zowel de Here als voor anderen. Ze hebben het gevoel dat niemand om ze geeft en dat ze er alleen voor staan.

Mensen komen in emotionele problemen en kunnen vaak weinig of niets aan de oorzaken doen. Ze zijn misschien verlaten door hun partner, in de steek gelaten door vrienden, misbruikt door bekenden, lijden onder het falen in een relatie, het verlies van een geliefde, het gemis aan vaderliefde, allemaal oorzaken die grote (geestelijke) gevolgen kunnen hebben.

Ik geloof met heel mijn hart dat het Evangelie de kracht heeft om emotioneel verwonde mensen te genezen. De gemeente kan daarbij ook een belangrijke rol in spelen. Door het gedrag van de gelovigen binnen de gemeente en de opvang van deze verwonde mensen, kunnen muren doorbroken worden. De gemeente moet een plaats zijn waar mensen kunnen uithuilen, waar mensen kunnen praten over hun pijnen, et cetera. Ten onrechte beweren sommigen dat men sterk moet zijn en niet mag huilen, terwijl huilen in het huis van God geenszins verboden is. Soms worden mensen al huilende van verdriet aangeraakt en verandert de Heilige Geest hun rouwklacht in vreugdeolie.

Ik ken een bevriende pastor wiens vrouw is overleden. Het is een pijnlijke zaak voor hem, zoals je vaker ziet als iemand een geliefde verliest. Na weken huilt hij nog steeds van verdriet. De tranen vloeien rijkelijk. Dat toont hoe diep de pijn zit. Sommigen huilen kort om hun verlies, anderen veel langer; soms jaren. Maar eens worden zij getroost. Hoe? Door wie? Wat ik weet, is dat onze lieve Heer je leert om je verlies door Zijn troost en liefde te verwerken. Je ontvangt genezing en kracht om door te gaan en vol te houden.

Mensen moeten niet doen alsof ze blij zijn, terwijl ze van binnen worden verteerd door verdriet. Ze zouden best willen gillen van pijn, maar houden zich in, omdat dat van hen verwacht wordt. Omdat van hen verwacht wordt dat ze sterk moeten zijn. Ze zouden best willen praten over hun ellende en smeken om gebed, maar van anderen moeten ze zwijgen en niet meer praten over de dingen die hen overkomen zijn. Blijf praten zolang je pijn hebt!  Sommigen kunnen gauw sterk zijn, maar niet allen.

Moet de gemeente niet een plaats zijn van geborgenheid en liefde, met aandacht en tijd voor anderen? O ja, de gemeente moet juist de plaats zijn, waar er met aandacht wordt geluisterd en meegeleefd met de noden en pijn van anderen. De gemeente moet de plaats zijn waar er tijd vrij gemaakt wordt voor de mens in nood en waar alle mogelijke hulp, ook in gebed, geboden wordt. Een gemeente die haar plaats in deze niet inneemt, zal een organisatie worden met talrijke muren, en geen plaats zijn waar Gods liefde wordt ervaren.

Het is ook belangrijk dat gelovigen die verwond zijn, alles inzetten om te herstellen. Je mag niet blijven tussen die muren, maar moet ze afbreken. Het kan moeilijk zijn, maar het is niet onmogelijk. Het neerhalen van die muren zou lang kunnen duren, maar kinderen Gods zijn overwinnaars en zullen vroeg of laat die muren kunnen neerhalen. Blijf de Heer prijzen, blijf anderen bemoedigen en ondersteunen, ook al heb je zelf pijn en verwondingen. Geef liefde aan anderen, troost mensen die hetzelfde als jij hebben meegemaakt. Bid onophoudelijk voor je herstel en het herstel van anderen die beproefd worden en bedroefd zijn.

Paulus heeft veel beproevingen meegemaakt en het best moeilijk gehad, maar hij heeft die pijn en beproevingen overwonnen, zodat hij later het volgende kon getuigen: “…maar een ding [doe ik]: vergetende hetgeen achter mij ligt en mij uitstrekkende naar hetgeen voor mij ligt, jaag ik naar het doel, om de prijs der roeping Gods, die van boven is, in Christus Jezus.” (Filippenzen 3:14).

• Hij vergat hetgeen achter hem lag.
• Hij strekte zich uit naar hetgeen voor hem lag.
• Hij was bezig met de roeping Gods in zijn leven.