Bouwers van Muren

In onze dagen lopen er heel wat mensen rond, waaronder een groot aantal gelovigen, met innerlijke pijn. Door verschillende omstandigheden in het heden en uit het verleden zijn ze diep verwond geraakt. Niet zelden komt het voor, dat zulke mensen totaal geen zelfvertrouwen meer hebben en het gevoel hebben dat ze mislukkelingen zijn. Om te kunnen overleven, bouwen ze muren om zich heen en zijn ze zo goed als onbereikbaar voor zowel de Here als voor anderen. Ze hebben het gevoel dat niemand om ze geeft en dat ze er alleen voor staan.
Mensen komen in emotionele problemen door oorzaken, waar ze vaak weinig of niets aan kunnen doen. Verlaten door hun partner, in de steek gelaten door vrienden, gemis aan vaderliefde, misbruikt door bekenden, een mislukte relatie, het falen in een relatie, kunnen grote geestelijke gevolgen hebben.
Ik geloof met heel mijn hart dat het Evangelie de kracht heeft om emotioneel verwonde mensen te genezen, maar ook de gemeente kan daarbij een belangrijke rol spelen. Het gedrag van de gelovigen binnen de gemeente en een goede opvang kunnen muren doorbreken. De gemeente moet een plaats zijn waar mensen kunnen uithuilen, waar mensen kunnen praten over hun pijnen, etc. Ten onrechte beweren sommigen dat men sterk moet zijn en niet mag huilen, terwijl huilen in het huis van God heel duidelijk niet verboden is. Soms worden mensen al huilende van verdriet aangeraakt en verandert de Heilige Geest hun rouwklacht in vreugde olie. Bij de een gebeurt dat sneller dan bij de ander.
Mensen moeten niet doen alsof ze blij zijn, terwijl ze van binnen worden verteerd door verdriet. Zelf zouden ze best willen gillen van pijn, maar ze houden zich goed, omdat dat van hen verwacht wordt; omdat van hen verwacht wordt dat ze sterk zullen zijn. Ze zouden best willen spreken over hun ellende en smeken om gebed, maar van anderen moeten ze zwijgen en niet meer denken aan de dingen die hen overkomen zijn.
Moet de gemeente niet een plaats zijn van geborgenheid en liefde, met aandacht en tijd voor anderen? O ja. De gemeente moet juist de plaats zijn, waar er met aandacht wordt geluisterd en meegeleefd met de noden en pijnen van anderen. De gemeente moet de plaats zijn, waar tijd gemaakt wordt voor de mens in nood en alle mogelijke hulp, ook in gebed, geboden wordt. Een gemeente die haar plaats in dezen niet inneemt, zal een organisatie worden met talrijke muren, en geen organisme dat leven voortbrengt.